ضرورت شکل‌گیری آلترناتیو ملی برای مبارزه

• زهره نوری

طبعا طرح این موضوع که اساسا شعار دست‌اندرکاران جمهوری اسلامی مبنی بر نابودی اسراییل فرجامی ا‌ست که با تداوم استبداد حاکم بر ایران برای این جغرافیای سیاسی رخ خواهد داد ؟؟؟؟

در این میان طرح دو پرسش همواره ذهن را برمی­‌آشوبد. اول این که چگونه ‌است عده‌ای با عنوان “استمرارطلبان” (اصلاح‌­طلبان سابق!) با تجربه‌ی یک زیست چهل ساله‌ در حاکمیت سرشار از فساد و جنایت، هنوز امید به اصلاح آن دارند؟ و دیگر این که چرا اپوزیسیون ایرانی هنوز نتوانسته‌اند پس از چهار دهه طرح و عمل مشترکی برای پایه‌ریزی سیستمی دموکراتیک ارائه دهند تا مردم کوچه و بازار با اتکا به این طرح به آینده مبارزات‌ خود امید بندند و با تمهیدات رنگارنگ استمرارطلبان (اعم از سوریه‌هراسی، ترس از جنگ‌افروزی و…) از مبارزه دلسرد نشوند؟

طبعا پاسخ به یکی از این پرسش­ها کافی است تا هزار پرسش بی‌پاسخ دیگر چهره‌ی تهدیدآمیز خودشان را به‌ رخ نکشند. سوالاتی از این دست که: آیا برای اپوزیسیون ایرانی زعامت و ریاست مهم‌تر است یا مقابله با نابودی ایران و فجایعی که سرکوب­گران و غارتگران به‌بار آورده و می‌آورند؟ آیا آنها از نابودی ریشه­‌های اخلاقی، اجتماعی، سیاسی، تاریخی، اقتصادی در جامعه آگاه نیستند؟ آیا آنها شاهد اشاعه خرافات در سطح گسترده با عناوین گوناگون و مقدس جهت ایجاد بُت­‌کده­‌های ریز و درشت برای به تمسخر گرفتن عقل و علم و چپاول مردم نیستند؟

به باور نگارنده، استمرارطلبان وطنی علی­رغم دیدن و آگاهی از فجایع مختلف بر تن خسته و رنجور میهن، درنهایت به سود و زیان خود و قبیله‌­ی خود می‌­اندیشند؛ چه بسا که در صورت حذف جمهوری اسلامی و جایگزینی حاکمیت ملی متشکل از علم و خرد جمعی، در دکان خود را که وامدار غارت مردم بی­‌پناه هستند، بسته می­‌بینند. این جماعت برآمده از” ژن­ها و روابط خوب “خود بهتر از هر کس دیگری می‌­دانند که در صورت استقرار حاکمیت قانون، باید در یک دادگاه عادلانه پاسخ­گوی رفتارها و کردارهای خود در منظر افکار عمومی باشند. 

از دیگر سو مخالفان رژیم در خارج از کشور که خود را “اپوزیسیون” می­‌نامند اما هیچ گامی جهت ایجاد یک آلترناتیو ملی برنداشته­‌اند، نیز دست­‌کمی از گروه اول ندارند. این گروه نیز به خوبی می‌­دانند در صورت فروپاشی نظام جمهوری اسلامی، یا باید به جامعه دموکراتیک در ایران بازگردند و یا در کشورهای توسعه‌­یافته‌ی غربی زندگی متوسط رو به پایینی را ادامه دهند. در صورت بازگشت به وطن باید گفتمانی نو و تحول‌­خواه برای نسل امروز داشته باشند و چون از این مهم بی­‌بهره‌اند، از ایجاد و شکل­‌گیری آلترناتیو ملی وحشت دارند؛ زیرا که اینان هم کاسب‌کاراند، منتها از نوعی دیگر.

اما چه باید کرد؟

اتحاد و همکاری نیروها و سازمان‌­های مختلف سیاسی و اجتماعی از اقوام و قومیت‌­های مختلف برای ایجاد یک آلترناتیو ملی، جهت سرنگونی رژیم فاسد تنها راه ممکن برای نجات ایران است. ناگفته پیداست افزایش طول عمر رژیم فاسد بر سرعت نابودی میهن افزون خواهد کرد و در این صورت ما روسیاهان تاریخ کشوری خواهیم بود که تا سه دهه آینده چه بسا تنها نامی از آن باقی بماند. نامی برای بیابانی متروک که ساکنانش در بهترین وضعیت آواره شده­‌اند، و اگر زمانی فرزندان­مان از سرزمین اجدادی­ خود توضیحی بخواهند، باید انگشت بر نقشه از آن سخن بگوییم. آن هم برای نسلی که فرصت و امکان زندگی در سرزمین مادری­‌اش را ندارد و تنها شاید در دنیای زر و زور کنونی، پناهی در جای دیگری از جهان بیاید، در غربت و آوارگی.

آری، اگر در آن زمان جرات اعتراف به عدم همنشینی و همفکری با یکدیگر برای نجات وطن را پیدا کنیم، خواهیم گفت که این نقطه در نقشه “ایران” ما بود. بگوییم ما همگی از این نقطه آمده­‌ایم اما هیچ وقت نتوانستیم بر سر اصول مشترکی متحد شویم و با خرد جمعی نتوانستیم سرزمین را از نابودی نجات دهیم.

با توجه به تجربه­‌های تاریخی چهار دهه گذشته، برای ایجاد یک آلترناتیو ملی و همچنین ماقبل آن از نهضت ملی تا مشروطه نباید از ریشه­‌های مایوس­‌کننده‌­ی تاریخی غافل بود. ریشه­‌هایی که موجب دوباره قدرت گرفتن استبداد و تغییر شکل آن در انقلاب ۵۷ شد؛ انقلابی که قرار بود برای نجات مستضعفان باشد اما با سپری شدن هر روزه از عمر نظام فقاهتی رانتی، صدای خرد شدن استخوان­های مستضعفان زیر پای استبداد دینی بیشتر و بیشتر به گوش رسید. استبدادی که با به­‌کارگیری فقه و کنار زدن عقل، خرافه را به جای علم نشانید. این نظام فاسد با در راس قرار دادن انگل­هایی که از خوردن خون هیچ انسانی باکی ندارند، بقای خود را بازتولید می‌­کند. شاهد مثال کم نیست. هر نوع اعتراض مسالمت­‌آمیز و قانونی، به مساله­‌ای امنیتی تبدیل می‌­شود و با این بهانه، با خشن­‌ترین شیوه سرکوب می‌­شود. دستگاه سرکوب رژیم پس از چهار دهه در غیاب صدای اپوزیسیون فعال، با وقاحت تمام به شیوه‌­های سرکوب خود افزوده است. در تظاهرات اخیر مردم در اصفهان، عده­ای از دانشجویان، دگراندیشان، نویسندگان و روزنامه­نگاران با عنوان “بازداشت پیشگیرانه” به حبس­های دهشتناک گرفتار شدند. چند جوان دست­فروش و بیکار در زندان­‌های مختلف کشور از اوین و اراک و سنندج گرفته تا اصفهان و اهواز جان سپردند و پس از مرگ دلخراش در زندان­های رژیم، انگ همکاری با گروه­های معاند و اعتیاد و جاسوسی را نیز به آنان زدند و خانواده‌­شان را نیز مجبور به اعترافاتی کردند که به راستی روی کلیسا در قرون وسطی را سفید کرده است!

به راستی آیا پس از تمامی این جنایت­‌ها هنوز باید همچنان نظاره­‌گر بود و در انتظار شنیدن صداهای زجر کشیده و خسته از داخل وطن ماند که ما را به اندک تحرکی در فضای مجازی و یا تظاهرات­‌های مقطعی و یا دیدار با لابی­‌های این کشور و آن کشور سوق دهد؟

برماست که سکوت نکنیم و منفعل نباشیم. یک تن شویم و برای نجات ایران به پاخیزیم. باشد با سکوت و انفعال به رژیم غارتگر برای نابودی وطن یاری نرسانیم و برای نجات­‌اش آگاهانه گام برداریم. اتحاد و همبستگی خود را با آگاهی‌­بخشی برای ایجاد یک آلترناتیو ملی در رسیدن به حکومت دموکراتیک و مردمی در میهن پیوند زنیم. حکومتی که یاغی­گری در کشور و منطقه را با نام امنیت گره نزند و برای برقراری صلح و امنیت و ثبات و پایداری از اهل عقل و علم و خردجمعی استفاده کند. امید که حرکت­های ایجاد آلترناتیو ملی برای نجات ایران در سایه تجربیات چند صد ساله، هرچه سریع­تر صورت عملی به خود گیرد و پیامی روشن و دلگرم­‌کننده در مبارزه با دیو استبداد کنونی را به ارمغان بیاورد.