به مناسبت ۱۹ آبان سالگرد شهادت دکتر حسین فاطمی

ما در این روز، راد مردی را که شست و هفت سال پیش در راه آزادی و مردم سالاری شهید شد، بزرگ می‌داریم. نه اینکه او به بزرگداشت ما نیازداشته باشد، بلکه این ماهستیم که نیازمند وابستگی به او هستیم، به آنچه او بود و آنچه او می‌خواست ما باشیم. او از گونه شهیدانی است که راه تاریک ما را روشن نگه می‌دارند، شهیدانی که به ما راستی و آزادگی می‌آموزند. او سیاوش زمان ما بود.

ما در درازنای تاریخ میهن‌مان کم شهید نداشته‌ایم. ما هزاران هزار از پسرانمان و برادرانمان و پدرانمان را در دفاع از مرزهایمان و از استقلال‌مان از دست داده‌ایم. همه تاریخ ما آکنده از فداکاری‌ها و شهادت‌ها در رویارویی با دشمن درونی و برونمرزی بوده است. همه آنان برای سربلندی کشور ما شهید شدند و همه آنان همیشه عزیز خواهند بود.

ولی، گاه در طول تاریخ مردانی پدیدار می‌شوند که در راه دفاع از آزادی ملت‌شان، و در راه رهایی مردم از ستمگری، از دیکتاتوری و از فساد شهید می‌شوند. آنان را دیکتاتورها نامردانه با کُشتن خاموش می‌کنند تا مردم صدای حقشان را نشنوند، تا نتوانند مردم را بسوی آزادی و گرفتن حقوق شهروندی خود از حاکمان ستمگر، فاسد و حق‌کش رهبری کنند. این‌ها شهیدان ملی هستند. 

آنچه ما ملت ایران را در طی هزاران سال پابرجا و سربلند و آزاده نگه داشته، شهیدان ملی ما هستند. از مرگ سیاوش که نخستین شهید ملی ما بود و ما هنوز در مرگ او سوگوار هستیم، تا مردانی چون کاوه و پاپک و ابومسلم و فراهانی و امیرکبیر و فروهرها همه از جمله شهیدان ملی ما هستند که برای استقلال سیاسی کشور و آزادی مردم مبارزه کردند؛ علیه ستم، خودکامگی و فساد مبارزه کردند، برای این‌که من و شما امروز این‌گونه سربلندانه از تاریخ و فرهنگ‌مان یاد کنیم و برای این‌که ایران ما پس از هزاران سال هنوز ایران بماند. آنان این ملت را زنده نگه داشته‌اند و جاویدان کرده‌اند، و ما هرگز آنان را فراموش نخواهیم کرد.

فاطمی گفت: “کشته شدن در راه نجات یک ملت بزرگ‌ترین افتخار است.”

و باز گفت: “ما زنده انقلاب دنیا هستیم. ما از میان دریای خون رسته‌ایم. دیگر دنیا بطرف بربریت و بسوی امتیازات قرون وسطائی نمی‌رود…” 

او امروز اینجا نیست تا ببیند که در غیابش ما به‌راستی به‌سوی بربریت و امتیازات قرون وسطایی رفته‌ایم.

پدیده فاطمی بایستی بیشتر مطالعه شود. باید بفهمیم که چرا مصدق، مردی به عظمت تاریخ ایران، این‌همه به فاطمی جوان احترام می‌گذاشت، به او تکیه می‌کرد و به او اعتماد داشت؟ چطور بود که در میان این‌همه مردان فرهیخته و خوشنام و باتجربه پیرامون خود، جوانی سی و چهار ساله را به وزارت خارجه و معاونت پارلمانی و مشاور و سخنگوی دولت خود بر‌گزید؟ چرا شاه و درباریان پهلوی این‌همه از او می‌ترسیدند و با او دشمن بودند؟ 

به باور من، فاطمی یک اندیشمند استثنایی، یک تاکتیسین تیزهوش و یک نابغه سیاسی بود. فاطمی نه تنها هوش فوق‌العاده‌ای داشت و در مسایل سیاسی تیزبین بود، بلکه از شهامت بسیاری نیز برخوردار بود. او می‌دانست چه می‌خواهد و به کجا می‌رود. او مصمم بود که توان و هوش و زندگی خود را وقف مبارزه علیه فساد وخیانت و دیکتاتوری کند، و آماده پرداخت هزینه آن نیز بود… و این هزینه را در فجیع‌ترین شرایط پرداخت کرد. من افتخار آن را داشتم که او را بارها و بارها در سرای خودمان ببینم و از او عشق و وفاداری به میهن را بیاموزم. 

کورش زعیم، هموند جبهه ملی ایران – شورای ششم

تهران – ۱۹ آبان ۱۴۰۰خورشیدی